'gönlümün yükünü kaldıramıyorum'

kutsal kitaplarda ortak bir manifesto gibi, ızdıraplarımızda yücelik olduğu yazar. acı çekenin azmi artar, azmi artanın kalbi genişler, karakteri büyür, karakterle beraber umudu da büyür. bilmiyorum bunca acının ardından hepimize ne olur. dostoyevski, ‘gece ne kadar karanlıksa, yıldızlar o kadar parlaktır, keder ne kadar derinse, tanrı o kadar yakın’ der. derin bir yas bu. yıldızlar ne zaman parlar bilmem. bildiğim, her hikaye başladığı yere döner. ya vezir bitirirsin ya da rezil. boşuna çetele olmadı buranın ismi. zira,

var bizim de tutulacak bir çetelemiz!